Ὃλοι γνωρίζουμε, πῶς θά σωθοῦμε, ἀλλά χάνομε τήν σωτηρίαν μας ἀπό τήν πνευματική μας ἀμέλεια. Πρέπει λοιπόν, ἀρχικῶς, νά τηροῦμε μέ ἀκρίβεια τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, <<ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὃλης τῆς ψυχῆς σου>>  <<καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν>>(Ματθ.22,37-39). Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ νόμου καί τό πλήρωμα τῆς χάριτος. Λίγα λόγια, άλλά μέ πολλή καί μεγάλη δύναμι.  Ὃλες οἱ ἀρετές ἐξαρτῶνται ἀπ’ αὐτή, γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ὀνομάζει τήν ἀγάπη τέλος τοῦ νόμου. Αὐτή εἶναι ἑπομένως ἡ σωτηρία μας, ἡ διπλῆ ἀγάπη, ἡ άρχή καί τό τέλος κάθε καλοῦ ἒργου τῶν ἀνθρώπων.                                                                       ΟΣΙΑΣ  ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ

   Αὐτοί (οἱ Λατῖνοι), ἃγιε δέσποτα, κανένα ἀπό τά κυριώτερα στοιχεῖα τῆς πίστεως δέν ἂφησαν ἀτραυμάτιστο καί ἀπαραχάρακτο. Γι’ αὐτό, ὂχι μόνο καί ἀποκόπτονται ἀπό τό πανταχοῦ  ἲσο καί καλό καί ὡραῖο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά παραδίδονται καί στόν Σατανᾶ. Καί ὁ Ἀπόστολος, ἐπισφραγίζοντας ὁλόκληρη τήν εὐαγγελική καί ἀποστολική διδασκαλία, λέγει,ὂχι μόνο πρός τούς Γαλάτες, πού εἰσήγαγαν διαφορετική διδασκαλία σέ ἓνα θέμα, ἀλά πολύ περισσότερο πρός τούς Ἰταλούς, πού τόν τελευταῖο καιρό ἒχουν εἰσαγάγει μύριες ὃσες διαφορετικές διδασκαλίες καί ἀνατρέπουν σχεδόν ὁλόκληρη τήν εὐαγγελική, ἀποστολική, κανονική παράδοσι:  εἲ τις εὐαγγελίζεται ὑμᾶς παρ’ ὃ παρελάβετε, κἂν ἡμεῖς ἢ ἂγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἒστω(πρβλ.Γαλ.α’8).           …Πῶς εἶναι λοιπόν ἐπιτρεπτό καί θεάρεστο νά ἑνωθοῦμε ἐμεῖς μέ ἐκείνους, ἀπό τούς ὁποίους δίκαια καί κανονικά ἀποκοπήκαμε, ἐνῶ αὐτοί παραμένουν ἀμετάβλητοι στίς αἱρέσεις  τους;  Ἂν δεχθοῦμε κάτι τέτοιο, ἀνατρέπουμε μονομιᾶς τά πάντα καί καταργοῦμε τήν Ὀρθοδοξία καί μάλιστα σ’ ἐκεῖνα τά σημεῖα πού τήν ἀνατρέπουν αὐτοί πού ἀναξίως τώρα γίνονται δεκτοί. Διότι οἱ ἱεροί κανόνες λέγουν: « Ὃποιος  συμπροσευχηθῆ  μέ ἀκοινώνητο καί μέσα σέ σπίτι, νά ἀφορίζεται» ( ι’ Ἀποστολ.κανών). Καί ἀλλοῦ: << Ὃποιος κοινωνεῖ μέ ἀκοινώνητο, νά εἶναι ἀκοινώνητος, διότι ἐπιφέρει σύγχυσι στήν κανονική τάξι τῆς Ἐκκλησίας>> (β’ συνόδου Ἀντιοχείας). Καί πάλι: << Ὃποιος δέχεται

Ἀγαπητοί ἀναγνῶσται, Ἐκεῖ ψηλά στούς οὐρανούς τό βλέμμα θ’ ἀτενίσω, κι’ ὡς τέκνον τοῦ καλοῦ Θεοῦ μιάν χάριν νά ζητήσω. Καί θά φωνάξω δυνατά μ’ὃλην τήν δύναμίν μου,                                                                     ἓως τόν θρόνον του ψηλά νά φθάση ἡ φωνή μου. Κι’ ἡ χάρις αὓτη πού αἰτῶ ἒχει μεγάλ’ ἀξίαν, γιατί σέ κάμνει εὐπρόσδεκτον στήν ἂνω Βασιλείαν . Εἶν’ ἡ ἂφεσις ἁμαρτιῶν, ἐκείνη πού λαμπρύνει, πού καθαρίζει τήν ψυχήν καί πάλιν φῶς τῆς δίδει. Τήν χάριν ταύτην ἀδελφοί πρέπ’ ὃλοι νά ποθοῦμεν, ὃπως τήν ἀπολαύσωμεν ἂξιοι νά γενοῦμεν. Τῆς Βασιλείας οὐρανῶν ὃταν θά μεταβῶμεν, κι’εἰς τήν σειράν τῶν ἐκλεκτῶν ὁμοῦ νά παραστῶμεν. Ἀλλά τήν χάριν ταύτην ὁ Θεός προθύμως τήν παρέχει, είς ὃποιον μέ μετάνοιαν πλησίον του προστρέχει. Ἠκούσατε τήν παραβολήν σήμερον τοῦ Ἀσώτου, πόσον ἐκαταδίκασε τό ἂστοργον τοῦ πρώτου; Και πόσον ἐδικαίωσε τόν δεύτερον υἱόν του, πού ἦλθε μέ μετάνοιαν καί ἒκλαιεν ἐμπρός του; Θέλετε νά θαυμάσετε τήν δύναμιν πού ἒχει; εἰς τόν νεκρόν τόν ἂνθρωπον πάλιν ζωήν παρέχει. Σκεφθῆτε ὃταν εἶς τυφλός τό φῶς του ἀποκτήση, ἒτσι εἶναι κι’ὁ ἁμαρτωλός ὃταν μετανοήση. Πρός τοῦτο τήν παραβολήν ἒκαμε τοῦ Ἀσώτου, γιά νά φανῆ ἡ διαφορά τοῦ νέου ποῦ τοῦ πρώτου. Και ἒκαμε μιάν σύγκρισιν τῶν ἀρετῶν τῶν δύο, νά ἒχωμεν ὑπόδειγμα

΄΄Κάλλιον μετά τῆς  Ἐκκλησίας πλανώμενος , ἢ ἒξωθεν αὐτῆς ἀκριβολογῶν΄΄ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΄΄Καλύτερα  μαζί (καί μέσα στήν  Ἐκκλησία) νά περιφέρεσαι καί νά πλανᾶσαι μέ αὐτήν,παρά νά βγεῖς ἒξω ἀπό αὐτήν, καί νά τήν ἐλἐγχεις εἰρωνικά, (ὃπως οἱ Ἰεχωβάδες) ἢ οἱ  Παλαιοημερολογεῖτες  σήμερα.                                                                                      Κύριλλος  Μοναχός                                                          Κατουνακιώτης

…….Πλέοντες λοιπόν καί προχωροῦντες ἒφθασαν μετά ἀπό ὀλίγας ἡμέρας εἰς ἓναν ἣσυχον καί καλόν λιμένα, ὃπου καί ἠγκυροβόλησαν. Ὁ δέ  Ἃγιος  Πέτρος  ἠθέλησε νά ἀναπαυθῆ ὀλίγον καί μόλις ἀπεκοιμήθη βλέπει τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον περιβεβλημένην μέ πολλήν δόξαν, τιμή καί λαμπρότητα, πλησίον δέ αὐτῆς ἳστατο ὁ  Ἃγιος Νικόλαος μέ πολύ εὐλάβεια καί τήν παρεκάλει λέγοντας :         Ὦ Δέσποινα Θεοτόκε καί Κυρία τοῦ κόσμου, ἐπειδή  τοῦτον τόν δοῦλον σου, ἠλευθέρωσας ἀπό τήν πικράν ἐκείνην αίχμαλωσίαν μέ τό πανάγιον θέλημα τοῦ Σοῦ Υἱοῦ καί θεοῦ ἡμῶν, δεῖξον εἰς αὐτόν τόπον  ἣσυχον,  διά νά ἐκτελῆ τό θέλημα τοῦ θεοῦ, καθώς μόνος του τό ὑπεσχέθη.         Τότε ἡ Κυρία Θεοτόκος στραφεῖσα εἰς τόν  Ἃγιον  Νικόλαον εἶπεν: ἡ κατοίκησις καί ἡ ἀνάπαυσις αὐτοῦ δέν δύναται νά εὑρεθῆ ἀλλοῦ, παρά μόνον εἰς τό ὂρος τοῦ  Ἂθωνος,τό ὁποῖον ἒλαβον ἀπό τόν Υἱόν μου καί Θεόν  εἰς κληρονομίαν ἰδικήν μου, ἳνα ὃσοι θέλουν νά ἀναχωρήσουν ἀπό τάς κοσμικάς φροντίδας καί τήν ταραχήν τοῦ κόσμου νά μεταβαίνουν ἐκεῖ διά νά δουλεύουν τόν θεόν ἀπερισπάστως καί χωρίς ἀπασχόλησιν.         Ἀπό τώρα τό ὂρος αὐτό, θά λέγεται  Ἃγιον  Ὂρος  καί  κῆπος ἰδικός μου. Ἀγαπῶ δέ ἐξαιρέτως καί βοηθῶ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μεταβαίνουν εἰς αὐτό νά δουλεύσουν ὁλοψύχως τῶ θεῶ καί θέλει

Στῆς Παναγιᾶς  τό ἒμψυχο καί ἂγιο περιβόλι πού εἶναι  φάρος  φωτεινός  καί τό θαυμάζουν ὃλοι, ἀνάλαφρα μέ ἒφερε  τ΄ὀνείρου  μου  ἡ  ἒννοια,  νά δῶ ὁμορφιές  οὐράνιες , ἂνθη  παραδεισένια. Στήν ὑψηλή  σου κορυφή, οὐρανοδρόμε  Ἂθω τά ὑπερκόσμια κάλλη σου μ΄ἀπώθεσε νά μάθω. Νά δῶ Σπηλιές, νά δῶ Κελλιά στήν ἃγια σου ἐρημία, Καί ν΄ἀναπνεύσω τόν Θεό μές΄ τήν σιγή τήν θεία. Τά ἱερά σου ἀσκηταριά μ’εὐλάβεια νά γνωρίσω Καί στ’ἃγια Μοναστήρια σου νά μπῶ νά προσκυνήσω. Νά χύσω δάκρυα πύρινα σέ κάποια ἀγρυπνία, Καί νά μεθύσω ἀπό χαρά πνευματική καί ἁγία. Ν΄ἀκούσω ὓμνους καί εὐχάς, νά δῶ μορφάς ἁγίων, Νά κοινωνήσω ἀγγελικά  τῶν Θείων Μυστηρίων. Στῆς Παναγιᾶς  τό  ἒμψυχο καί ἃγιο Περιβόλι ἀνθοῦν ὡς κρῖνα οἱ Μοναχοί καί εἶναι μακάριοι ὃλοι. Στήν ὀμορφιά τῆς φύσεως  ἐκεῖ  στήν  ἡσυχία, λατρεύουν ὃλοι τόν Θεό, βρίσκουν τήν Σωτηρία. Στό ἃγιον  ὂρος οἱ ψυχές ζοῦν μιά ζωή ἁγία, Διότι προστατεύονται ἀπό τήν Παναγία.  

Συντάχθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2018. Εμφανίσεις: 874           Ἀδελφοί ἐν Χριστῶ, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Μας Ἰησοῦ  Χριστοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὂρους νά εἶναι πάντα μαζί σας.           Ἀπόψε τό βράδυ, θά ἢθελα νά πῶ στήν ἀγάπη σας, πρίν ἀναφερθῶ στό θέμα μας, πού ἐπιγράφεται ΄΄Σκοπός καί στόχος τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας,,  θά ἢθελα λέγω, νά προθερμάνω τίς καρδιές σας, τήν ψυχή σας καί τόν νοῦν σας, μέ ἓνα θαυμάσιο Ὀρθόδοξο Ἀσκητικό περιστατικό, ἀπό τήν ζωήν, τῶν δύο Μεγάλων καί θεοφόρων Ἀσκητῶν τῆς Ἐρήμου, τοῦ δευτέρου (2ου) περίπου αἰῶνος, καί κατά τό ἒτος 255 μετά Χριστόν.           Περισσότερον ἀναφέρω αὐτό τό περιστατικό τῶν Ὁσίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, διά νά φανερωθεῖ ἡ χάρις καί ἡ δύναμις τῆς  Ὀρθοδόξου Ἀσκητικότητος, ὃτι δηλαδή, ἡ στρατευομένη Ἐκλησία ἐδῶ στήν γῆ, εἶναι περισσότερο ἀπό ὃλα Ἀσκητική.                                                                                                              

Πρίν ἒλθη τό πένθος, καί τά δάκρυα, δέν ὑπάρχει εἰς ἡμᾶς μετάνοια ἀληθινή, οὐδέ ἐκαταδικάσαμεν  τόν ἑαυτόν μας, οὐδέ ἡ ψυχή μας ἦλθεν εἰς αἲσθησιν τῆς μελλούσης κρίσεως, καί τῶν αἰωνίων βασάνων. Διατί, ἐάν ἐκαταδικάζαμεν τόν ἑαυτόν μας καί εἲχαμεν τόν φόβον τοῦ Θεοῦ καί ἐρχόμεθα εἰς αἲσθησιν τῆς κολάσεως, παρευθύς θά ἢρχοντο τά δάκρυα εἰς ἡμᾶς. Διότι χωρίς δάκρυα οὒτε ἡ σκληροκαρδία μας ἠμπορεῖ νά μαλακώση ποτέ, οὒτε ἡ ψυχή μας πρόκειται νά ἀποκτήση πνευματικήν ταπείνωσιν οὒτε θά δυνηθῶμεν νά γίνωμεν ταπεινοί. Καί ἐκεῖνος ὁποῦ δέν γίνη τοιουτοτρόπως, δέν εἶναι δυνατόν νά ἑνωθῆ μέ τό Ἃγιον Πνεῦμα. Ἐκεῖνος δέ ὁποῦ δέν ἑνωθῆ μέ τό Ἃγιον Πνεῦμα διά τήν κάθαρσιν τῆς καρδίας του, οὒτε ἠμπορεῖ νά ἒλθη εἰς θεωρίαν καί γνῶσιν Θεοῦ, οὒτε εἶναι ἂξιος νά διδάσκεται μυστικῶς τάς ἀρετάς τῆς ταπεινώσεως.           Προτήτερα ἀπό τό κατά Θεόν πένθος εἶναι ταπείνωσις. Ὓστερα δέ ἀπό αὐτό ἀκολουθεῖ  χαρά καί εὐφροσύνη ἀνέκφραστος. Ὁλόγυρα δέ εἰς τήν κατά Θεόν ταπείνωσιν φυτρώνει ἡ έλπίς τῆς σωτηρίας. Διότι ὃσον ἒχει τίς  ἐξ ὃλης του τῆς ψυχῆς τόν ἑαυτόν του ἁμαρτωλότερον ἀπό ὃλους τούς ἀνθρώπους, τόσον αὐξάνει μαζί μέ τήν ταπείνωσιν ἡ έλπίς, καί θάλλει μέσα εἰς τήν καρδίαν του, καί τήν πληροφορεῖ  ὃτι μέλλει νά

Ἡ νηστεία εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή πού δόθηκε ἀπό τόν Θεό στόν ἂνθρωπο καί εἶναι χαρακτηριστικό ὃτι καί σήμερα ἡ τήρησίς της εἶναι αὐτή πού κάνει τους εὐσεβεῖς  χριστιανούς νά ξεχωρίζουν, ἐξωτερικά τοὐλάχιστον, μέσα στόν σύγχρονο κόσμο.  Ἡ τήρησις τῆς νηστείας φανερώνει: Ὑπακοή στήν Ἐκκλησία καί στό Πανάγιο Πνεῦμα πού τήν ὁδηγεῖ καί θεσπίζει τούς νόμους καί τούς κανόνες της. Ἀγάπη πρός τόν Θεό, πού ἐκφράζεται μέ τήν θυσία καί τήν ἐκούσια στέρησι τῆς εὐεξίας τοῦ σώματος, ἐφ’ ὃσον μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἒχει, ἳνα τίς τήν ψυχήν αὐτοῦ θῆ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ (Ἰωάν.ιε’13). Ἒφεσι στενοτέρας ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό μέσω τῆς προσευχῆς καί τῆς συμμετοχῆς στήν θεία Λατρεία, πού γιά νά εἶναι ἀποτελεσματικές προϋποθέτουν τήν νηστεία, ὃπως τό ἀποδεικνύει καί ἡ σαρανταήμερος νηστεία τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου στό Σαραντάριον  Ὂρος. Συνειδητό πνευματικό ἀγῶνα ἐνάντια στά πάθη καί τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, πού δέν μποροῦν νά καταπολεμηθοῦν καί νά δαμασθοῦν διαφορετικά,εἰ μή ἐν προσευχῆ καί νηστεία. Πίστι στήν δύναμι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τήν Χάρι Του μπορεῖ νά συντηρῆ καί νά διατηρῆ ὑγιές τό σῶμα μας ἀντίθετα μέ τούς νόμους καί τίς ἐπιταγές τῆς φυσικῆς γνώσεως.Παράδειγμα οἱ  Ἃγιοι Τρεῖς Παῖδες , οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μέ τήν λειτουργική εὐχή τῆς <<εὐλογήσεως τῶν κολύβων>>,ἀνεδείχθησαν <<λαμπρότεροι>>

Κατά τόν καιρόν δέ ἐκεῖνον,  ὃταν ἒλθη ὁ Δράκων, δέν ὑπάρχει ἂνεσις ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά θλίψις μεγάλη, ταραχή καί σύγχυσις, θάνατοι καί πεῖνα εἰς πάντα τά πέρατα.  Διότι θά γίνουν κατά τόπους  λιμοί, σεισμοί καί θάνατοι διάφοροι ἐπί τῆς γῆς.  Γενναία θά εἶναι ἡ ψυχή, ἣτις θά δυνηθῆ νά κρατήση ἑαυτήν ἀπηλλαγμένην ἀπό τά σκάνδαλα ταῦτα. Διότι ἐάν εὑρεθῆ ἂνθρωπος  ν’ ἀδιαφορῆ ὀλίγον, εὒκολα  πολιορκεῖται καί γίνεται αἰχμάλωτος τοῦ Δράκοντος τοῦ πονηροῦ καί δολίου, καί ὁ τοιοῦτος εὑρίσκεται ἀσυγχώρητος εἰς τήν κρίσιν, διότι ἐπίστευσεν εἰς τόν Τύραννον  ἑκουσίως.                  Πολλῶν προσευχῶν καί δακρύων ἒχομεν ἀνάγκην, ἀγαπητοί, διά νά εὑρεθῶμεν ἀκλόνητοι εἰς τούς πειρασμούς.  Διότι  πολλά εἶναι τά φαντάσματα, τά ὁποῖα γίνονται ἀπό τό θηρίον. Διότι ἐπειδή εἶναι  Θεόμαχον  θέλει ὃλοι ν’ ἀπωλεσθοῦν. Διότι  τοιοῦτον τρόπον μεταχειρίζεται ὁ Τύραννος, ὣστε ὃλοι νά βαστάζουν τήν σφραγίδα τοῦ Θηρίου,  ὃταν θά ἒλθη ν’ ἀπατήση τά σύμπαντα.  Προσέχετε, ἀδελφοί  μου, τήν ὑπερβολήν τοῦ Θηρίου, διότι μεταχειρίζεται διάφορα τεχνάσματα πονηρίας.  Ἂρχεται ἀπό τήν γαστέρα, ἳνα ὃταν τίς μή ἒχων φαγητά, ἀναγκασθῆ νά λάβη τήν σφραγίδα ἐκείνου.  Ὂχι ὡς ἒτυχεν εἰς πᾶν μέρος τοῦ σώματος, ἀλλ’ εἰς τήν δεξιάν χεῖρα καί εἰς τό μέτωπον, διά νά μή ἒχη ἐξουσίαν ὁ ἂνθρωπος νά κάμη μέ αὐτήν